Zez

Większość osób uważa, że zez jest jedynie defektem kosmetycznym. Niestety tak nie jest. Nieleczony zez może prowadzić do poważnego upośledzenia widzenia.

Przy prawidłowym widzeniu obuocznym obraz oglądanego przedmiotu pada na dołki środkowe (centralny fragment siatkówki o najwyższej rozdzielczości widzenia) obu oczu. W mózgu powstaje wrażenie pojedynczego przestrzennego obrazu. Jeśli natomiast oczy ustawione są w taki sposób, że obraz przedmiotu powstaje w dołku środkowym tylko jednego z oczu, a drugie oko jest odchylone to stan taki nazywamy zezem. Zezujące oczy przekazują dwa obrazy, których mózg nie jest w stanie zgrać. W tej sytuacji często dochodzi do ignorowania przez mózg jednego z obrazów. W centralnej części siatkówki oka ignorowanego następuje rozwój tzw. mroczka, czyli strefy osłabionego widzenia.

Nieleczony zez prowadzi do nasilenia tłumienia i w dalszej konsekwencji do rozwoju niedowidzenia w oku odchylonym. Z czasem następuje znaczny spadek ostrości widzenia w tym oku.

Dzieci do 6-tego miesiąca życia nie mają jeszcze wykształconej zdolności zgrywaniu obrazów powstających w obu oczach.
Jednak, jeśli dziecko przekroczyło 6-ty miesiąc życia i nadal zezuje to zalecana jest wizyta u okulisty, tym bardziej że leczenie zeza u małych dzieci daje znacznie lepsze rokowania niż w przypadku osób starszych.

W zależności od sytuacji zaburzenia widzenia obuocznego można leczyć (lub korygować) różnymi metodami:

• ćwiczenia orotoptyczne,
• zasłanianie jednego oka (lepiej widzącego) lub istotne pogarszanie warunków jego widzenia (w celu zaktywizowania oka słabszego),
• zabiegi chirurgiczne (korekcja aparatu ruchowego oka),
• korekcja za pomocą szkieł pryzmatycznych.